Herman Veelwaard uit Zoetermeer stuurde foto’s van zijn melkwagen en vraagt aarzelend: “Is dit ook hippomobiel erfgoed? Ik heb hem indertijd gevonden op de Zuid-Hollandse eilanden, Dirksland om precies te zijn. zijn. Stond bij een dijkwoning in de weg. Omdat knutselen voor mij gewoon leuk is heb ik hem in het half donker meegenomen. Eens in het daglicht werd het een uitdaging. Restaureren was geen optie meer. Vandaar dat het een replica met low-budget is geworden. Gesloopt, de onderdelen bewaard voor de maten en begonnen met bouwen. De bodem en onderstel zijn nu van acaciahout. De wanden en de kist zijn uit één stuk gemaakt van oude kaasplanken. Het beslag is nog origineel, geborsteld en geschilderd in een voor mij leuke kleur groen. De bladveren opgelast en voorzien van nieuwe bussen. Er zaten doorgerotte autowielen onder. De wielen van nu zijn van een recreatiekar omdat ze ongeveer de zelfde maat hebben en de steek goed paste. Het bord en de spatborden zijn nog origineel. De ophanging van het bord is smeedwerk van complete eigen fantasie. Op internet kwam ik de oude foto tegen bij het Dordrechts archief en ik ontdekte dat er weet ik niet hoeveel verschillende melk- en zuivelkarren in gebruik waren in de jaren ‘30.”
Hermans’ melkwagen is als replica geen ‘echt’ erfgoed meer. Of toch wel? Zo’n melkwagen was vanaf de oprichting van de zuivelfabrieken aan het einde van de 19e eeuw tot aan de jaren ’70 van de vorige onlosmakelijk verbonden met het dagelijkse leven. Generaties voor ons zijn er mee opgegroeid. Het verhaal van de melkwagen is dus belangrijk of op z’n minst leuk om door te geven. En dan te bedenken dat ze er vrijwel niet meer zijn. Niemand zag er de waarde of lol van in, behalve Herman Veelwaard. Door zijn project blijft de melkwagen van toen levend, en vertellen we het verhaal door. En dat is echt erfgoed.
Foto boven: Herman Veelwaard uit Zoetermeer herbouwde de melkwagen. Bord en beslag zijn nog origineel. Hiermee houdt hij het verhaal van de melkboer levend.